Aralık

 Kara kış yüzünü göstermeye başladı. Ağaçlar yapraklarını çoktan döktü, sert rüzgarlar hissediliyor, gündüz kendini geceye teslim ediyor ve bizler yine zamanın ne kadar çabuk geçtiğini düşünüp hayıflanmaya başlıyoruz. 

 Daha geçen kara kışları unutmamışken yenisini eklemeye başlıyoruz belleklerimize. Hâl böyle olunca korkuyoruz biraz da sona yaklaşırken. Zaman, düşmanımız oluyor kışın. Düşündürtüyor soğuk yağmurlar ve fısıldayan rüzgarlar yaptıklarımızı ve yapmaya niyetli olduklarımızı. Pişmanlıklarımız, acılarımız... Hele onlar yok mu? Gün yüzüne çıkıyor sanki yağan kar ile birlikte. 

 İçimize kapanıyor, yorganın altında saklıyoruz umutlarımızı. Kapatıyoruz kapılarımızı cümle âleme. Bir maske takıyoruz yüzümüze, maskenin ardında hesaplaşıyoruz kendimizle ayaz gecelerde. Bazen gözyaşlarımız buz, sesimiz uğultu, rüyalarımız sis oluyor. Ama büyük bir dalga, kuvvetli bir rüzgar kendimize getiriyor bizi. 

Seviyorum tüm karamsarlığına rağmen kışı. Biliyorum ki akabinde bahar gelecek. Biliyorum ki her sıkıntının sonu ferahlık olacak ve biliyorum ki her son bir başlangıcın habercisi.

Her zaman kış olmalı ki, Umudumuz olsun gelecek baharlara. 

Hoşgeldin

 Aralık